نه تو می مانی 

نه اندوه 

و نه ، هیچ یک از مردم این آبادی 

به حباب نگران لب یک رود ، قسم 

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت 

غصه هم ، خواهد رفت 

آن چنانی که فقط ،خاطره ای خواهد ماند 




لحظه ها عریانند 

به تن لحظه خود ، جامه اندوه مپوشان هرگز 

تو به آیینه 

نه 

آیینه به تو ، خیره شده است 




تو اگر خنده کنی ، او به تو خواهد خندید 

و اگر بغض کنی 

آه از آیینه دنیا ، که چه ها خواهد کرد 

گنجه دیروزت ، پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف 

بسته های فردا ، همه ای کاش ای کاش 

ظرف این لحظه ، ولیکن خالی است 

ساحت سینه ، پذیرای چه کس خواهد بود 




غم که از راه رسید ، در این سینه بر او باز مکن 

تا خدا ، یک رگ گردن باقی است 

تا خدا مانده، به غم وعده این خانه مده 

                                                                                                     کیوان شاهبداغی 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: